Trifole
Avontuur
100 minuten
Regisseur
Gabriele Fabbro
Schrijvers
Gabriele Fabbro
Ydalie Turk
Cast
Ydalie Turk als Dalia
Umberto Orsini als Igor
Margherita Buy als Marta
Birba als de truffeljachthond
Enzo Iacchetti als Veilingmeester
Frances Sholto-Douglas als Prinses Casey
“Trifole” van Gabriele Fabbro begint als een eenvoudige vertelling over een snel verdwijnende manier van leven, voordat het uiteenspat in de verzamelde overlevering en sprookjes die nog steeds weerklinken in de Langhe-provincie van Italië, de thuisregio van de machtige witte Alba-truffel. (De film “The Truffle Hunters” uit 2020 speelt zich in dezelfde regio af.) Anne Shirley uit Anne of Green Gables zou zeggen dat truffeljacht “ruimte voor verbeelding” biedt, zoals blijkt uit het aantal films waarin ze voorkomen.
“Trifole” is eigenzinnig, soms zelfbewust speels, en de mix van sprookjeselementen heeft een duidelijk doel, maar resulteert in een zekere structurele onhandigheid. (Fabbro schreef het scenario samen met Ydalie Turk, één van de twee hoofdrolspelers, en ze verwerkten verhalen erin die ze hoorden van mensen uit de streek.) Het is duidelijk met veel liefde en zorg gemaakt.
Het landschap van Piemonte is de “ster” in de openingssequentie, wanneer Dalia (Turk) aankomt op een klein treinstation en op weg gaat naar het huis van haar grootvader, Igor (Umberto Orsini), een oudere truffeljager die alleen woont met zijn hond Birba. Dalia, die haar telefoon stevig vasthoudt, loopt door kleine dorpjes, door wijngaardrijen, over velden. Er zijn niet veel mensen te zien.
Cameraman Brandon Lattman levert schitterend werk en vangt de zachtheid en warmte van het licht in dit landschap, alles doordrenkt met landelijke stilte. Igor verwacht Dalia niet. Sterker nog, hij herkent haar niet en noemt haar “Marta”, de naam van Dalia’s moeder. Dalia heeft het grootste deel van haar leven in Londen gewoond en haar Italiaans is minimaal. Marta (Margherita Buy), te zien via videogesprekken met Dalia, wil dat haar dochter gaat kijken hoe het met Igor gaat.
Het gaat slecht met Igor. Zijn huis is vervallen en hij verliest zijn geheugen. De schattige Birba vergezelt hem op zijn tochten om truffels te zoeken. Wijngaarden drukken tegen zijn eigendom aan alle kanten aan en hij wordt ontruimd (de berichten negeert hij). Zijn huis valt misschien uit elkaar, maar het heeft enorme charme, als een stille plek die vergeten lijkt door de tijd.
Ons wordt verteld dat we niet aan het verleden moeten vasthouden. Goed, maar betekent dat dat we het dan maar moeten weggooien? Igors huis is niet zomaar een huis. Het is verbonden met eeuwen aan geschiedenis. Het verliezen ervan zou het einde betekenen van een hele manier van leven. Igor krabbelt kleine kaartjes in zijn truffelnotitieboekje, houdt zijn vondsten bij en plant nieuwe locaties om te zoeken.
De verandering in toon, wanneer die komt, is plotseling en desoriënterend. Er hing vanaf het begin al een gevoel van vreemdheid, omdat Igor zo dicht bij de oude manieren van leven staat. Hij vertelt haar over tekenen van Jupiter, en over de bliksem en regen die voor perfecte truffelomstandigheden zorgen. Dalia, een afgeleide en vaag ontevreden jonge vrouw, wordt steeds meer betrokken in Igors wereld.
Wanneer Dalia en Birba hun eigen truffeljacht ondernemen, stapelen de fouten zich op. Het is hard werk: het wandelen en graven, de kou en de nattigheid. Er gebeurt iets magisch, iets tragisch volgt, en plotseling kantelt de wereld in het fantastische. Dalia zoekt niet langer alleen truffels. Ze is op een queeste. Donkere krachten proberen haar voortgang te belemmeren. Het is makkelijk om in heksen te geloven wanneer je alleen bent in die bossen. Dalia rent terug naar Igors huis, door de dorpen en wijngaarden en velden waar we haar eerder zagen, maar nu is de wereld anders.
Een opvallende sequentie, anders dan al het andere in de film — qua landschap, sfeer en stemming — is de Alba-beurs, een regionale gebeurtenis met een luxe truffelveiling. Dalia crasht het evenement min of meer en belandt, op de één of andere manier, in een middeleeuwse jurk, met een kroon op haar hoofd, en sluit zich aan bij de stoet van prinsessen die de prijswinnende truffels de veilingzaal binnen dragen. Het is het sprookje dat de moderne wereld binnendringt. Plotseling is alles gefilmd met een handcamera, een scherp contrast met het ontspannen langzame tempo dat eraan voorafging.
Dalia die doet alsof ze een prinses is, is pure screwball-komedie. Ze doet zelfs alsof ze flauwvalt om een taak die ze niet wil doen te ontlopen, tot ergernis van de andere prinsessen. Opeens verandert een film met slechts drie personages (Igor, Dalia, Birba) in een scène vol mensen.
Dalia’s truffeltocht in het bos veranderde in een sprookjesqueeste, en dus lijkt het niet vreemd dat ze door nachtclubfeestjes rent terwijl ze een kroon draagt, of eindeloze trappen beklimt, haar jurk optillend zodat ze niet valt. Ik had een hele film kunnen kijken over die dolle vrouw in een prinsessenjurk die feestjes crasht en chaos veroorzaakt.
Er is geen goede fee die met een toverstaf zwaait om Igors huis te redden, om ervoor te zorgen dat de tere draad met het verleden niet wordt doorgesneden.
Vooruitgang kan positief zijn. Maar er is een prijs. Er zijn slachtoffers. Hele beroepen verdwijnen van de aarde bij elke technologische vooruitgang. Oude tradities zijn niet alleen “manieren van doen”. Tradities zijn verhalen van mensen, die hen verbinden met hun voorouders, met dit stuk aarde. Kennis wordt letterlijk doorgegeven — recepten, naaipatronen, met de hand getekende truffelkaarten — maar ook symbolisch: mythen, fabels, sprookjes. Je kunt er geen prijs op plakken, en dat is uiteindelijk waar “Trifole” over gaat.
