Rental Family
Komedie
110 minuten
Regisseur
HIKARI
Schrijver
HIKARI
Stephen Blahut
Cast
Brendan Fraser als Phillip Vandarpleog
Takehiro Hira als Shinji
Mari Yamamoto als Aiko
Shannon Mahina Gorman als Mia Kawasaki
Akira Emoto als Kikuo Hasegawa
Paolo Andrea Di Pietro als Handsome Actor
We krijgen een behoorlijk riskant uitgangspunt geserveerd in de in Tokio gesitueerde drama/komedie “Rental Family”, en in verkeerde handen had het gemakkelijk kunnen ontaarden in een gênante, overdreven zoetsappige ramp. Maar dankzij Hikari’s elegante regie, een behendig en melancholisch script van Hikari en Stephen Blahut, en de tedere en fijngevoelige acteerprestaties van een ensemble geleid door Brendan Fraser, Takehiro Hira, Mari Yamamoto en Akira Emoto, is dit een prachtige en contemplatieve film, met mooie boodschappen en een paar sluwe wendingen.
Ik ben niet zover om het de beste film van 2025 te noemen, maar het zou zomaar mijn favoriet kunnen zijn.
Rental Family is geïnspireerd op echte bedrijven zoals Nihon Kokasei Honbu (Japanese Efficiency Corporation), die klanten in staat stellen om letterlijk acteurs te huren om huwelijksgasten, vervreemde ouders, romantische partners enzovoort te spelen. (In 2019 gebruikte Werner Herzog dit materiaal op indrukwekkende wijze in de gescripte docudrama “Family Romance, LLC.”)
Brendan Fraser speelt Phillip Vandarploueg, een middelbare leeftijdsacteur die zeven jaar geleden naar Japan verhuisde om in een tandpastareclame te spelen, daarna in een reeks tweederangs producties verscheen en nu moeite heeft om werk te vinden. We kunnen niet anders dan herinnerd worden aan Bill Murray’s Bob Harris in Lost in Translation—maar terwijl Harris zich in de nadagen van een succesvolle carrière bevond, is het duidelijk dat Phillip nooit boven het niveau van een vakman-acteur is uitgegroeid.
Constant fronsend alsof er een kiezelsteen in zijn schoen zit, met een natuurlijke rustgezicht dat lijkt op een verdrietige Emoji in menselijke vorm, heeft Phillip geprobeerd te assimileren en is hij vloeiend Japans geworden. Toch krijgen we sterk het gevoel dat hij hier is gebleven omdat er in Amerika niemand is die het iets kan schelen of hij ooit terugkeert. (In een paar elegische scènes zien we Phillip alleen in zijn appartement, kijkend uit zijn raam naar het volle en gelukkige leven van de bewoners in het gebouw aan de overkant, alsof hij naar een televisieprogramma kijkt. Het is als een treurige variant van Rear Window.)
Met Hikari en cameraman Takurô Ishizaka die een groot deel van het verhaal in helder daglicht filmen (in tegenstelling tot de vele door neon gedreven nachtelijke Tokio-verhalen), krijgt Phillip een baan bij een verhuurfamiliebedrijf dat wordt geleid door de norse en efficiënte Shinji, gespeeld door Takehiro Hira in een sterke prestatie die onderweg verrassende lagen onthult. In het begin zijn Phillips klussen relatief eenvoudig en voornamelijk komisch bedoeld, en het bedrog dat inherent is aan de verschillende opdrachten, dient een hoger goed.
Phillip speelt de oudere Canadese bruidegom zodat de bruid haar gezicht kan redden bij haar ouders en een nieuw leven kan beginnen; hij is de stereotype “verdrietige Amerikaan” op een nep-begrafenis zodat de “overledene” kan zien hoe hij herdacht zal worden; en hij wordt de videogame-vriend van een eenzame man. (Phillips collega Aiko, gespeeld door de opvallende Mari Yamamoto, krijgt vaak zwaarder werk, regelmatig optredend als stand-in voor minnaressen van getrouwde mannen, waarbij ze de woede van de echtgenotes moet incasseren.)
Uiteindelijk wordt Phillip ingehuurd voor twee opdrachten die serieuze morele dilemma’s vormen. Hij doet zich voor als een journalist die een artikel schrijft over een legendarische maar grotendeels vergeten acteur genaamd Kikuo (Akira Emoto), die zijn geheugen begint te verliezen. Hij wordt ingehuurd door een alleenstaande moeder (Shino Shinozaki) om de vader te spelen van een dochter die hij nooit heeft ontmoet—de 11-jarige Mia (Shannon Gorman)—om Mia’s kansen te vergroten op toelating tot een prestigieuze middelbare school die een grote rol zal spelen in haar toekomst.
De verhaallijn rond de acteur Kikuo gaat een richting op die de geloofwaardigheid enigszins oprekt, maar emotioneel toch resoneert. In het tweede hoofdplot voelen we onmiddellijk onbehagen bij het idee van een moeder die iemand inhuurt om de vader van haar dochter te spelen, zelfs al is het slechts voor een paar weken. Ik bedoel, dit is géén goed ouderschap, zelfs als het voortkomt uit liefde.
Wanneer Mia’s aanvankelijke en begrijpelijke wrok tegenover deze man die zij gelooft dat haar vader is begint weg te smelten, is het onmiskenbaar lief en ontroerend wanneer ze een band vormen—maar we weten dat deze regeling gedoemd is om verkeerd af te lopen. De man die Mia aanmoedigt, die sms-vrienden wordt met haar en kunstwerkjes ophangt die ze hem heeft gegeven, is een acteur. Zijn gevoelens van genegenheid voor haar zijn echt, maar de persoon die hij speelt is een fictieve constructie.
Tot Hikari’s grote eer erkent Rental Family de verontrustende aard van deze taak, wanneer Phillip zichzelf terugvindt in een schijnbaar onmogelijke situatie die gemakkelijk kan uitmonden in iets met wrede en blijvende gevolgen. Het is zware kost, maar het wordt goed afgehandeld, en het script weet precies de juiste momenten te vinden om lichte komedie toe te voegen.
Rental Family is ongegeneerd sentimenteel, soms bijna Frank Capra-achtig. Het is ook een doordachte en inzichtelijke presentatie van dit unieke en admittedly vreemde bedrijf van het huren van mensen om andere mensen te helpen. En het is een scherpzinnige karakterstudie van een gaijin in Japan, die weet dat hij daar voor altijd zou kunnen wonen en nog steeds nooit volledig de cultuur zal begrijpen, maar nooit zal ophouden te proberen.
Marlon Brando zei ooit beroemd dat we allemaal acteurs zijn, en dat we voortdurend liegen, ofwel door iets te zeggen waar we niet in geloven, of door iets wat we werkelijk denken niet te zeggen. Voor Phillip is de taak om erachter te komen wat hij moet doen wanneer de leugens moeten stoppen en de waarheid hem overal staat op te wachten.
