The Family Plan 2
Actie
106 minuten
Schrijver
David Coggeshall
Regisseur
Simon Cellan Jones
Cast
Mark Wahlberg als Dan Morgan
Michelle Monaghan als Jessica Morgan
Kit Harington als Aidan
Zoe Colletti als Nina Morgan
Van Crosby als Kyle Morgan
Theodore Lindsey als Max Morgan
Bij de release in december 2023 werd “The Family Plan” de meest bekeken film in de geschiedenis van Apple TV+, een record dat een jaar later werd verbroken door “Wolfs”, ook al een slechte film. Het succes van dat werkelijk kleurloze stukje filmmaken heeft ons gebracht bij de lancering van “The Family Plan 2”, een nog slechtere studie in luie cinema, agressief ongrappige clichés en flauwe actiescènes.
Het is zo’n niet-film dat het moeilijk wordt om hem te recenseren, omdat er zo weinig is om je aan vast te houden dat het uit je geheugen verdwijnt terwijl je kijkt. Er valt niets te lachen. Het plot is absurd. De actiechoreografie is beledigend. Het is zo’n levenloos stuk productcreatie (geen cinema) dat zelfs het schrijven erover tijdverspilling voelt, laat staan het kijken.
Regisseur Simon Cellan Jones keert terug voor zijn derde opeenvolgende film met Mark Wahlberg ( “Arthur the King” zat gepropt tussen wat nu de “Family Plan”-franchise is ) als Dan Morgan, van wie we in de eerste film leerden dat hij niet zomaar een gewone autoverkoper in Buffalo was. De eerste film paste tenminste in het verrassend populaire genre van de “gewone vader die eigenlijk een huurmoordenaar blijkt”, maar die “Nobody”-achtige twist (of “True Lies” voor Gen-X’ers) is hier verdwenen, en er is niets voor in de plaats gekomen.
Iedereen in Dans leven weet dat hij vroeger een moordenaar was die voor zijn slechte vader werkte. Vader is nu dood, en Dan werkt als beveiligingsspecialist, maar zijn grootste probleem in het leven is dat zijn dochter Nina (Zoe Colletti) in het buitenland studeert en zijn zoon Kyle (Van Crosby) liever videogames speelt dan met zijn ouders omgaat. Hij wil gewoon dat het gezin samen is met de feestdagen.
Een kans voor familiegrappen ontstaat wanneer Dan een verzoek krijgt van een Londense bank om hun beveiligingssysteem te controleren, wat een absoluut belachelijke reeks gebeurtenissen in gang zet waarin de Morgans het opnemen tegen Dans vervreemde halfbroer Aidan (Kit Harington) in heel Europa.
Op een manier die alle logica tart krijgt Aidan Dan zover om in de bank in te breken en iets te bemachtigen dat de schurk toegang geeft tot het netwerk van huurmoordenaars van hun vader en zijn enorme rijkdom, terwijl hij tegelijkertijd de Morgans de schuld geeft van de overval. Dan en Jessica (Michelle Monaghan, zo volledig verspild in een niet-bestaande rol dat je wilt dat Ethan Hunt neerdaalt om haar te redden) racen door Londen en Parijs met hun kinderen en Nina’s nieuwe parkour-liefhebbende vriend Omar (Reda Elazouar).
Waarom houdt hij van parkour? Omdat het het plot dient — een scène waarin Omar van dak naar dak springt en wat bedoeld is om Wahlberg te zijn die hetzelfde doet, is een van de vele momenten waarop je je afvraagt of de vijftiger dat echt zelf zou kunnen.
Over dat punt gesproken: de actiechoreografie heeft een laat-Taken tijdperk Liam Neeson-niveau bereikt waarin het totaal niet lijkt op echte gevechten. En zonder enige memorabele actie blijven alleen de flauwe pogingen tot humor over, die allemaal in de categorie “beschermende vader”-grappen vallen — de meest oppervlakkige vorm van komedie. Zelfs de manier waarop schrijver David Coggeshall en Jones Europa gebruiken is beledigend, met voorspelbare muzikale intermezzo’s (“Tubthumping” in een pub, natuurlijk) en toeristische hoogtepunten die het geheel het gevoel geven dat het zich eerder in Epcot afspeelt dan echt overzee.
Wahlberg lijkt zichtbaar verveeld en de kinderen zijn karikaturen, maar het is eerlijk om te zeggen dat Harington wel probeert enige persoonlijkheid in zijn rol te brengen als het vervreemde kind dat een wraakzuchtige volwassene werd. Hij is de enige die moeite doet, maar hij kan niet op tegen een script dat zo lachwekkend ongeloofwaardig is dat het grenst aan parodie.
Een paar voorbeelden voordat deze film volledig uit mijn geheugen verdwijnt: op een gegeven moment zegt Dan tegen de familie dat het codewoord voor hun komende operatie “abort” is. Vrij zeker dat dat gewoon een instructie is, Dan. Even later staat hij op een dak wanneer een persoonlijkheidsloze huurmoordenaar hem verrast. Een pistool wordt op hem gericht. Cut naar Jessica, en een schot klinkt.
Terug naar Dan — de huurmoordenaar is dood, en het lijkt niet alsof Dan ook maar een druppel zweet heeft gelaten. Hij is gewoon een moordmagiër. Het is slechts een van de vele voorbeelden van scenario en productie die het absolute minimum doen om mensen van het ene saaie plotpunt naar het andere te duwen, zonder verrassingen, zonder humor en zonder spanning.
