Sisu: Road to Revenge
Actie
88 minuten
Regisseur
Jalmari Helander
Scenarioschrijver
Jalmari Helander
Cast
Jorma Tommila als Aatami
Einar Haraldsson als Soldaat
Jaakko Hutchings als Sovjetsoldaat
Ergo Küppas als Sovjetgrenswacht
“Sisu: Road to Revenge” is tot “Sisu” wat “Evil Dead 2: Dead by Dawn” is tot “Evil Dead.” Het is een film met een vergelijkbare structuur en inzet, maar groter, gekker en meer bereid om te leunen op actie- en komediedynamiek geïnspireerd door stomme films.
Het is een absolute knaller van een actiefilm, een nieuwe showcase van Jalmari Helander’s groeiende vaardigheid in act choreografie en inventieve setstukken. Jorma Tommila keert terug als de stille held van de franchise, een nieuwe variant van Mad Max in deze thrillride die duidelijk geïnspireerd is door George Miller’s actiemonsters.
Er is een scène vroeg in de film onder een hoofdstukaartje met de titel “Motor Mayhem” die in feite “Sisu: Fury Road” is, en het is een van de meest pure en opwindende interpretaties van dat meesterwerk uit 2015 dat in het afgelopen decennium in de bioscoop verscheen.
“Road to Revenge” heruitvindt alles wat werkte aan “Sisu,” maar doet wat een actiesequel hoort te doen: het bouwt erop voort in plaats van simpelweg dezelfde nauwelijks gecontroleerde chaos te herhalen. Deze film is geweldig.
De Tweede Wereldoorlog is voorbij, en de stille krijger Aatami Korpi (Jorma Tommila) is teruggekeerd naar een huis dat niet langer de vreugdevolle aanwezigheid van zijn vrouw en kind bevat. Met zijn blote handen haalt hij het huis plank voor plank uit elkaar en stapelt ze op een voertuig om ze naar een plek te brengen waar hij kan herbouwen en opnieuw beginnen.
Ja, dit betekent dat onze held een groot voertuig vol met enorme houten planken zal besturen voor het grootste deel van “Sisu 2.” Laat je verbeelding de vrije loop en je zou nog steeds niet kunnen voorspellen wat er daarna gebeurt.
Ondertussen is de legende van Sisu in de regio gegroeid, waardoor een Russische generaal (perfect gecast als Richard Brake) de enige slechterik loslaat die deze held zou kunnen verslaan: de Rode Legerofficier die hem creëerde.
Igor Draganov (Stephen Lang) is de man die Korpi’s familie heeft vermoord, en hij krijgt de opdracht om hem op te sporen. Opgedeeld in hoofdstukken met titels, is “Sisu: Road to Revenge” in feite één lange achtervolgingsfilm terwijl Korpi probeert zijn huis naar een veilige plek te krijgen en Draganov en zijn golven van te slachten soldaten hem op de hielen zitten.
Het is een steeds groter wordende reeks setstukken, waarbij elk het vorige opbouwt, en Helander gebruikt de hoofdstukaarten om ze een naam te geven. Bijvoorbeeld, “Motor Mayhem” stuurt gemaskerde mannen op motoren achter Korpi aan, elk duidelijk niet geïnformeerd over de kracht van de natuur die ze tegemoet treden.
Lichamen vliegen, auto’s ontploffen, en je denkt dat de film zijn beste actie misschien vroeg heeft gespeeld. En dan doet hij het opnieuw in “Incoming” (denk aan vliegtuigen versus auto), en je beseft dat Helander meer dan genoeg ideeën heeft voor deze slanke, sterke 88 minuten durende film.
Helander werkt samen met cinematograaf Mika Orasmaa om “Sisu 2” een propulsieve, non-stop energie te geven die de visuele taal van Looney Tunes of stomme komedie als basis gebruikt. Er is een scène laat in de film waarin Korpi door een kamer vol slapende soldaten moet navigeren, rechtstreeks geïnspireerd door Buster Keaton, en de hele film heeft dat soort “wow” gevoel van choreografie en uitvoering.
Bijna elke moord voelt slim ontworpen, een bewijs van Helander’s toewijding aan zijn visie als meer dan een goedkope cash-in. De escalatie van deze film van voetvolk naar motorfietsen tot vliegtuigen, treinen en tanks geeft het een opbouwende spanning die ongebruikelijk is voor een film als deze, eentje die gemakkelijk repetitief had kunnen worden. Het is absoluut belachelijk, maar Helander presenteert het allemaal zo vol vertrouwen dat we de fysica niet in twijfel trekken.
Er is een scène waarin Korpi zijn vracht gebruikt om een vliegtuig neer te halen, fysiek onmogelijk als je er even bij stilstaat. “Sisu 2” werkt zo goed omdat Helander nooit toestaat dat je stopt om erover na te denken.
Het helpt ook enorm dat er twee fantastische karakteracteurs in dit universum zijn geplaatst.
Brake heeft zichtbaar plezier, maar het is Lang die bijna de film steelt, vooral indrukwekkend in een villain-monoloog waarin hij bijna nostalgisch terugdenkt aan het doden van het kind van onze held. Het herinnert ons eraan hoe goed Lang kan zijn met het juiste materiaal en zet de inzet voor de uiteindelijke confrontatie, wanneer iedereen die een film heeft gezien weet dat de slechterik zal krijgen wat hij verdient.
En dat is wat “Sisu 2” echt speciaal maakt. We kennen deze held, die in feite onsterfelijk is, en we weten dat hij niet zal sterven, en we weten dat Helander zijn meest brute kill voor de slechterik zal bewaren. Dus wordt het meer over de reis dan over de bestemming.
Helander begrijpt dit, wetende dat zijn sensaties voortkomen uit de obstakels op Korpi’s pad in plaats van enige plotwendingen. Elk van die hindernissen voor zijn heldendoel wordt een bijna existentiële dreiging, een uitdaging voor de Finse legende en geschiedenis. Terwijl de wonden en littekens zo’n deel van Tommila’s performance worden dat we de mens eronder nauwelijks nog zien, leunt de film in op de mythologie van dit figuur, iemand die het onmogelijke kan overwinnen om zijn doel te bereiken.
Het is verleidelijk om te eindigen door te zeggen hoe welkom het zou zijn om hem nog een derde keer fascisten te zien neerhalen, maar deze zal moeilijk te overtreffen zijn.
