The Shuffle
Documentaire
40 minuten
Regisseur
Jeff Cameron
Jeff Cameron
Cast
Willie Gault als zichzelf
Mike Singletary als zichzelf
Jim McMahon als zichzelf
Gary Fencik als zichzelf
Elke discussie over het beste NFL-team aller tijden moet de Chicago Bears van 1985 bevatten—maar je kunt ook een argument maken voor de Green Bay Packers van 1962, de Miami Dolphins van 1972 of de Pittsburgh Steelers van 1978, onder anderen.
Wat echter niet te betwisten valt: de ’85 Bears overstegen het voetbal en explodeerden in een culturele supernova—alles van posters en tijdschriftcovers tot een William “Refrigerator” Perry G.I. Joe-actiefiguur, tot optredens van spelers in “The Tonight Show with Johnny Carson” en “Late Night with David Letterman,” restaurants en nachtclubs zoals Walter Payton’s America’s Bar in River North en Jim McMahon’s in Lincoln Park, wekelijkse radio- en tv-shows in Chicago, en zelfs gedeeltelijke inspiratie voor de sketch “Bill Swerski’s Superfans” op “SNL” enkele jaren later.
Het gekste van alles: ze namen een hitsingle op genaamd “The Super Bowl Shuffle”, die werd genomineerd voor een Grammy voor Best R&B Performance by a Duo or Group, samen met Prince & the Revolution, Run-DMC, Ashford & Simpson, Sade en Cameo. Ze verloren uiteindelijk van Prince & the Revolution’s “Kiss,” omdat de stemmers gelukkig hun verstand niet verloren waren, maar toch.
Als je een langdurige Bears-fan bent, hoor je waarschijnlijk dat drumcomputer-ritme al in je hoofd, en herinner je je zulke onsterfelijke songteksten als: “I’m not here to feathers ruffle, I’m just here to do the Super Bowl Shuffle.” Voor mij kwamen alle herinneringen weer terug tijdens de luchtige, vermakelijke HBO Original documentairekortfilm “The Shuffle,” geregisseerd, geproduceerd en efficiënt gemonteerd door Jeff Cameron (“Hard Knocks”), die op 25 november om 21.00 uur ET/PT in première gaat.
De speelduur van 40 minuten voelt precies goed; dit is geen onderwerp dat een Ken-Burns-behandeling verdient, of de tien-delige verhaallijn van “The Last Dance.” Afgezien van één verbijsterende voetnoot is het een voorspelbare en rechtlijnige weergave van gebeurtenissen, met interviews met 1985-iconen Mike Singletary, Willie Gault, Jim McMahon en Gary Fencik (die er allemaal geweldig uitzien, bijna vier decennia later), en een schat aan archiefbeelden in perfect imperfect analoog—licht korrelig, met warme kleurtonen en die “licht uitgesmeerde” look die schreeuwt: midden jaren ’80.
“The Super Bowl Shuffle” was het geesteskind van wijlen Dick Meyer, een reclame-executive die verantwoordelijk was voor het Jōvan-musk-olie-fenomeen en Red Label Records in Chicago oprichtte. Dit was het tijdperk van “We Are the World” en Live Aid, dus toen Meyer de Bears pitchte om een line dance/rap-nummer op te nemen waarvan de helft van de opbrengst naar goede doelen zou gaan (met Willie Gault als de belangrijkste recruiter voor o.a. Walter Payton), gingen ze akkoord. “Wanneer je zegt dat iets voor het goede doel is, kun je mensen vaak tot belachelijke dingen bewegen,” merkt de geweldige sportjournalist Rick Telander op.
Wat betreft het lied… let op. De muziek voor “The Super Bowl Shuffle” was oorspronkelijk opgenomen voor een novelty-rapnummer genaamd “The Kingfish Shuffle,” gebaseerd op een personage uit de racistische, stereotype-doordrongen radio/tv-show “Amos ’n’ Andy.” Inderdaad: in de jaren ’80 dacht iemand dat het een slim idee was om een nummer te maken met de titel “The Kingfish Shuffle.” Aan degene die besloot de boel te schrappen: GOEDE BESLISSING. De Linn 9000-drumcomputer werd voorzien van nieuwe teksten, beginnend met:
“We are the Bears Shufflin’ Crew, shufflin’ on down, doin’ it for you, we’re so bad, we know we’re good, blowin’ your mind like we knew we would.”
Het was een beetje verschrikkelijk, maar ook op een vreemde manier geweldig.
De audio werd opgenomen in Meyer’s thuisstudio in de kelder tijdens Week 7 van het seizoen—maar de video-opnames in Park West in Chicago waren pas gepland voor begin december, op de ochtend nadat de Bears een beschamende 38-24 nederlaag hadden geleden tegen de Miami Dolphins in het Orange Bowl-stadion tijdens “Monday Night Football,” waarmee hun ongeslagen reeks eindigde. Organisatoren maakten zich zorgen dat de Bears zelfs niet zouden komen opdagen na een nachtvlucht terug naar Chicago. Singletary herinnert zich dat hij dacht:
“Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen? Als we niet naar de Super Bowl gaan, worden we de grootste idioten ooit.”
Uiteindelijk begonnen spelers binnendruppelen. We krijgen beelden achter de schermen van de opnames, waar al snel duidelijk werd dat de meeste van deze geweldige atleten GEEN goede dansers waren. In typische stijl nam Singletary het voortouw om het team samen te laten werken, en hij schrijft die dag zelfs toe dat het starters en reserves een kans gaf om samen te komen voor een gemeenschappelijk doel:
“Het werd een belangrijk moment dat ons samenbracht en ons opnieuw focus gaf.”
Toch waren sterren Walter Payton en Jim McMahon afwezig, en namen ze hun delen op voor een blue screen op de squashbaan in Halas Hall. (De technologie was behoorlijk goed voor die tijd, maar als je de video opnieuw bekijkt, is het duidelijk dat ze niet in dezelfde kamer zijn als hun teamgenoten.)
Het weekend erna werd de novelty-single uitgebracht, en het werd een enorm succes. Fans kochten de single voor $1,99 en de VHS voor $19,95, het nummer bereikte #41 op de Billboard-hitlijsten, werd genomineerd voor een Grammy, en bracht meer dan $300.000 op voor goede doelen. Een epiloog vermeldt dat “The Super Bowl Shuffle” de op één na best verkochte muziekvideo ooit werd, achter Michael Jackson’s “Thriller.”
Het team van 1985 was waarschijnlijk het beste in NFL-geschiedenis, en ze leverden de GOAT van novelty-singles.
