Keeper (2025)
Horror
99 minuten
Scenarioschrijver
Nick Lepard
Regisseur
Osgood Perkins
Cast
Tatiana Maslany als Liz
Rossif Sutherland als Malcolm
Kett Turton als Darren
Eden Weiss als Minka
Logan Pierce als Tiener Darren
Claire Friesen als Louise
Tegen het einde van de speelduur herinnert Osgood Perkins’ “Keeper” zich plotseling dat het een horrorfilm is en laat hij de lang opgekropte angsten los die hij subtiel op de achtergrond had opgebouwd. Die ontlading zou als een echte beloning hebben kunnen voelen als de minuten daarvoor niet zo omslachtig en traag waren geweest. In plaats daarvan voelen de laatste momenten waarin Perkins zijn vreemde kant volledig laat zien meer als een catharsis, omdat er eindelijk iets interessants gebeurt.
Op papier lijkt het uitgangspunt van “Keeper” een perfect doelwit voor Perkins om zijn subversieve eigenaardigheden in te zetten. Hij heeft zijn bittere mengeling van humor en angst al toegepast in een politiedrama zoals “Longlegs” en in sprookjesachtige verhalen zoals “I Am the Pretty Thing That Lives in the House.” “Keeper” volgt het klassieke “cabine in het bos”-archetype, met Liz (Tatiana Maslany) die met haar vriend van een maand, Malcolm (Rossif Sutherland), een weekendje naar zijn afgelegen hut gaat.
Wanneer het duo aankomt bij de woning, geniet de film van hun doelloze rondslenteren. Dit is waar de filmkunst op zijn sterkst is, omdat Perkins zich kan concentreren op sfeer en productie, en “Keeper” dient als een visitekaartje voor zijn samenwerking met cinematograaf Jeremy Cox en de editors Greg Ng en Graham Fortin. Samen creëren zij een unieke, angstaanjagende alchemie. Het huis voelt alsof het een eigen personage is, waarbij Cox het een persoonlijkheid geeft door zich te concentreren op de vele ramen of de details van het ventilatiesysteem.
Curieus genoeg is het moeilijk in te schatten hoe groot het huis precies is, wat alleen maar bijdraagt aan de griezelige sfeer. Kamers, deuren en zelfs trappen worden altijd in relatie tot de persoon die zich daar bevindt gefilmd, en de shots zijn altijd dichtbij in plaats van veraf. Dit wekt het gevoel dat een onzichtbare, oude kracht op deze personages afkomt. Het huis heeft littekens, en Cox is niet bang om die oude wonden bloot te leggen.
Evenzo betoveren Ng en Fortin door overgangen te creëren die Park Chan-wook trots zouden maken, zoals in een scène waarin Liz haar hand door haar haar haalt, waarbij haar lokken vervagen en overgaan in een establishing shot van de bomen rondom de hut. Dit verwijst niet alleen naar Liz’ trauma’s, maar ook naar haar lichaam, dat verbonden is met het land eromheen. De naderende horror is niet zozeer een externe kracht, maar iets dat al onder haar huid aan het opborrelen is.
Met deze opzet is het slechts een kwestie van tijd voordat dingen misgaan, en “Keeper” introduceert zijn terreur zo nonchalant dat het bijna verveling opwekt. Malcolm en Liz hebben hun eerste diner dat wordt onderbroken door Malcolm’s irritante neef Darren (Kett Turton) en diens date, Minka (Eden Weiss).
De framing van Cox verdient hier opnieuw vermelding, omdat de positionering van de personages het thema van gevangen-zijn benadrukt; telkens als we naar de spreker snijden, toont de camera alleen die persoon en nooit de andere aanwezigen, waardoor het moeilijk is te zien hoe de tafel eruitziet. Liz voelt zich duidelijk ongemakkelijk bij Darren, maar doet mee om Malcolm tevreden te stellen. Nadat zij vertrokken zijn, dringt Malcolm erop aan dat zij een stuk chocoladetaart eet dat de huishoudsters hebben achtergelaten.
Hoewel ze chocolade verafschuwt, eet ze toch mee, en net als in “Alice in Wonderland” zet deze consumptie de bovennatuurlijke gebeurtenissen van het verhaal in gang. Het probleem is dat we deze tropes al vaak hebben gezien, en “Keeper” lijkt niet geïnteresseerd in het doorbreken van het formulepatroon. De technieken zijn tot op zekere hoogte intrigerend, maar worden verwaterd door voortdurend gebruik.
Liz doet een alledaagse taak, hoort een vreemd geluid, onderzoekt het en vindt niets, en wordt vervolgens achtervolgd in haar dromen door een visioen uit het verleden of de toekomst. Deze rituele beweging beslaat het grootste deel van de film, waardoor het voelt alsof Perkins probeert het publiek gek te maken door herhaling in plaats van door visuals of scènes die echt verontrustend kunnen zijn.
Kijkers accepteren het gevoel van gevangen-zijn als ze geïnvesteerd hebben in het verhaal; hoe langer Nick Lepard’s scenario zich ontvouwt, hoe meer onze betrokkenheid afneemt, en voelen we ons opgesloten door een schrijver die zichzelf in een narratieve doodlopende straat heeft geschreven en niet weet hoe hij ons kan bevrijden.
Gelukkig, dankzij Maslany’s veelzijdige talenten, wordt de film nooit onkijkbaar. Naarmate “Keeper” vordert, wordt Liz van alle vangrails ontdaan, wat culmineert wanneer Malcolm haar alleen laat terwijl hij de stad in moet. Maslany kan verschillende emoties naadloos aan elkaar rijgen. Het is een wonder om te zien hoe haar gezicht verandert van volgzaamheid naar angst en vervolgens waanzin in een oogwenk. In het begin wordt Liz neergezet als iemand die geen partner voor langere tijd kan “houden,” en met Malcolm ziet ze een kans om iets blijvends te creëren.
Je kunt de geesten van het huis waarin je woont niet kiezen, en op dezelfde manier probeert Liz de vreemde gebeurtenissen van de hut te accepteren als de prijs van een relatie. Kunnen oproepen tot opoffering in naam van liefde misbruikt worden? Hoe behouden we een gevoel van eigen identiteit terwijl we ons aan een ander overgeven? Hoe ziet het omarmen van vertrouwen eruit wanneer we gewend zijn dat mensen ons verlaten? Maslany verkoopt Liz’ instortende geestelijkheid terwijl ze worstelt met deze vragen, en belichaamt hoe angst, onzekerheid en rusteloosheid monsters van ons allemaal kunnen maken.
Hoewel “Keeper” visuele stijl en atmosferische spanning niet tekortkomt, is het uiteindelijk een saaie genre-oefening die wordt ondermijnd door een onvoldoende ontwikkeld verhaal en een afkeer van mysterie. Voor degenen die zich zorgen maakten dat de exposities in “Longlegs” te subtiel waren, wees gerust: deze film heeft een personage dat letterlijk gaat zitten om de gruwelijke geschiedenis van het huis te vertellen.
Hier ontnam Perkins de kracht van een goed mysterie; vaak zijn de redenen die we verzinnen voor de slechte dingen die gebeuren angstaanjagender dan de echte redenen. Zoals de film laat zien, is niet alles het onthullen waard. Sommige dingen zijn beter buiten het bereik gehouden.
