Rebuilding
Drama
95 minuten
Regisseur
Max Walker-Silverman
Scenarioschrijver
Max Walker-Silverman
Cast
Josh O’Connor als Dusty
Lily LaTorre als Callie Rose
Meghann Fahy als Ruby
Kali Reis als Mila
Amy Madigan als Bess
Jefferson Mays als Mr. Cassidy
Max Walker-Silverman’s “Rebuilding” is een zachte, empathische ode aan veerkracht – het verhaal van een man op een kruispunt waar hij nooit van plan was te komen. Geïnspireerd door zijn eigen familie, vertelt de regisseur van de uitstekende film “A Love Song” het verhaal van een eenvoudige man die geconfronteerd wordt met complexe keuzes. De schrijver/regisseur werd geïnspireerd om deze film te maken nadat het huis van zijn grootmoeder in vlammen opging – niet vanwege het verlies zelf, maar vanwege wat eruit voortkwam: gemeenschap en tweede kansen.
Die persoonlijke connectie met de regio en de volharding van sympathie vormt het hart van “Rebuilding”, waardoor de enkele scenaristische toevalligheden in het laatste bedrijf gemakkelijk vergeven kunnen worden, omdat we zo veel om deze mensen zijn gaan geven. Net zoals Max dat duidelijk doet.
Josh O’Connor, die ongetwijfeld in aanmerking komt voor de titel Acteur van het Jaar dankzij zijn werk in “The Mastermind”, “The History of Sound”, “Wake Up Dead Man” en nu deze film, speelt Dusty, een werkelijk gewone man die op een ranch aan de westkant van de Rockies woont.
Voordat de film begint, is Dusty’s leven verwoest door een bosbrand, waardoor hij in een FEMA-trailer moet verblijven, omringd door anderen die soortgelijke verliezen hebben geleden. Walker-Silverman schetst de levens van de mensen om Dusty heen, waaronder een vrouw genaamd Mali (Kali Reis), wiens man achterbleef om hun eigendom te beschermen, waardoor zij een alleenstaande moeder werd, maar hij omringt zijn protagonist niet met melodrama dat “Rebuilding” sentimenteel had kunnen maken. Al deze door de weersomstandigheden getekende gezichten rondom Dusty dienen als achtergrond in plaats van als hartverscheurende karakters, een herinnering dat zijn verhaal slechts één van velen is.
Dat verhaal gaat over een man die wordt weggehaald van zijn plan om naar Montana te verhuizen door een hernieuwde relatie met zijn dochter, Callie Rose (een geweldige Lily LaTorre). Dusty heeft nog steeds een goede verstandhouding met Callie’s moeder, Ruby (Meghann Fahy), en zelfs met zijn voormalige schoonmoeder, Bess (Amy Madigan, zo ver verwijderd van haar personage in “Weapons” als mogelijk).
Callie Rose bezoekt Dusty in zijn trailer en brengt spullen mee om het ook haar thuis te maken, terwijl Dusty weet dat hij haar achter moet laten. Er hangt een delicate spanning in deze scènes, terwijl O’Connor de emotionele strijd vastlegt van het gewoon toekijken hoe Callie Rose sterren op de muur plakt die in het donker oplichten, wetende dat hij haar hart gaat breken.
Het is enigszins onduidelijk waarom Dusty en Callie Rose voor de brand niet close waren, maar de waarheid is dat de titel van Walker-Silverman’s film kan worden opgevat als een wederopbouw van de vader-dochterrelatie in plaats van van eigendom. Het idee dat het de mensen zijn die we kennen en wat we voor elkaar doen die de echte dragende balken van ons leven vormen, weerklinkt door “Rebuilding”.
Het is te zien in de scène waarin Callie Rose haar stamboom doorneemt of wanneer Bess oude foto’s tevoorschijn haalt. Het zijn de mensen die er toe doen, niet waar ze woonden of wat ze deden. Er is een fantastische scène waarin Madigan gewoon naar haar kleindochter kijkt met de warmte die voortkomt uit echte liefde voor een kind of kleinkind, iets dat nauwelijks in woorden te vatten is.
Er is zoveel aan “Rebuilding” dat op een manier slaagt die moeilijk in woorden te vatten is. Het zit in hoe O’Connor zijn gevoelens inslikt, of hoe Callie Rose zich omdraait nadat ze slecht nieuws heeft gekregen, of gewoon een traan die langs een wang rolt. Het zit in hoe briljant O’Connor de lichaamstaal vertolkt van een man die de woorden mist om zijn tegenstrijdige emoties uit te drukken.
Hij gaat gebogen zitten wanneer hij onder druk wordt gezet, maar recht zich ook wanneer nodig, zoals in een fantastische scène waarin Dusty spreekt over hoe hij steeds willekeurige dingen herinnert die hij in de brand heeft verloren, maar zich zorgen maakt over wat hij vergeet.
Het is duidelijk een gedachte die hij eerder, alleen ‘s nachts in zijn trailer, heeft gehad, nadenkend over hoe iets ongrijpbaars als geheugen en iets tastbaars als bezitting samen in één verlies zijn verbrand. En Dusty’s grootste zorg nu is hoe beide met de wind mee vervluchtigen als as.
Zo veel van “Rebuilding” voelt artistiek waar, dat het vergeven wordt dat een paar wendingen – waaronder een overlijden en Dusty’s laatste aanbod – dat gevoel van oprechte emotie oprekken. Walker-Silverman, LaTorre en O’Connor hebben tegen dat punt een zo sterke basis gelegd dat scenaristische gemakken over het hoofd gezien kunnen worden op een manier die zonder de echtheid van deze prestaties niet mogelijk zou zijn.
Als iets, willen we dat Dusty en Callie Rose hun leven samen heropbouwen. En niet alleen om het terug te bouwen zoals het was, maar om het sterker en beter te maken dan het ooit tevoren had kunnen zijn.
